طی گمانه زنی و تعیین حریم این محوطه که توسط هیاتی از گروه باستان شناسی دانشگاه هنر اسلامی تبریز و به سرپرستی دکتر مهدی کاظم پور(عضو هیات علمی دانشکده هنرهای کاربردی) در آبانماه 1399، شواهدی از آثار معماری(سنگ فرش، دیوار سنگی و دیوار خشتی)، تزئینات معماری(اندود گچی،کف های گچی و کاشی)، قطعات فلزی(آهنی)، همچنین آثار غنی سفالی و شیشه ای متعلق به قرون اولیه و میانی اسلامی بدست آمد. یکی از یافته های ارزشمند این محوطه سکه ای متعلق به دوره آل بویه است که در صورت ادامه کاوش می تواند شواهد جدیدی از مراکز حکومتی دوره آل بویه در شمال غرب ایران را ارائه نماید. روستای آغجه ریش(آغچه شهر)، که در شهرستان چاراویماق قرار گرفته است مابین محوطه ها و استقرارگاه های مهم دوره های سلجوقی و ایلخانی قرار گرفته است. مراغه در غرب، سلطانیه در جنوب-شرقی، روستای آق کند در شرق، اوجان در شمال و تخت سلیمان در جنوب این روستا قرار گرفته و فاصله دورترین آنها با این محوطه به 100 کیلومتر هم نمی رسد. این محوطه درست مابین همه این مکان های مذکور قرار گرفته و تنها راه ورود به آنها قلمداد می شود. این روستا که نام قبلی و اصلی آن آغجه شهر می باشد در قرون اولیه و میانی اسلام یک شهری مهم بوده ولی بعدا به دلایل نامعلومی و کوچکتر شدن وسعت آن به روستای آغجه ریش تغییر اسم داده است.
دلایل اهمیت محوطه آغجه ریش به شرح زیر می باشد:
- این محوطه یکی از محوطه های مهم با شواهدی از استقرار و مرکز حکومتی قرون اولیه و میانی اسلام در شمال غرب ایران است که ارگ حکومتی، استقرارگاه مردم عادی، کارگاه های تولیدی و قبرستان را در خود دارد.
- شواهدی از ارسن یا مجموعه بنا که قسمت هایی از آنها در داخل روستا سالم باقی مانده است می تواند شواهدی اولیه از ساخت مجموعه بنا در ایران را آشکار نماید.
- تولید انبود سفال های با تکنیک نقش کنده زیر لعاب و روی لعاب(اسگرافیتو، شانلوه و آق کند) و حضور حجم انبوهی از این نوع سفالینه ها در بین لایه های فرهنگی در کنار شواهدی از کوره های سفال پزی می تواند این محوطه را در بین یکی از مراکز تولید سفال نوع آق کند قرار دهد.