یاد شهیدان هفتم تیر، بس معطّر و روح بخش است. هفتاد و دو شهید خونین، هفتاد و دو ستاره پرپر، هفتاد و دو مهاجر عاشق، جمعی بودند و شمعی داشتند. شمع این جمع، «بهشتی» مظلوم بود. کاروانی بودند و مقصدی داشتند و آن، «لقاءاللّه » بود.

هفتم تیرماه 1360 بود. در مرکز شهر و در محل ساختمان حزب جمهوری اسلامی، ثانیه ها باشتاب سپری می شد.

چهره های آرام دولت مردان و رهبران حزب، درفضای نیمه روشن ساختمان، بیانگر ایمانی شگرف بود. سخنان رسای شهید بهشتی در فضای تالار می پیچید و ناگهان صدای سهمگین انفجار بمب ، قلب ها را لرزاند. سقف سالن بر سرشان آوار شد و تلّ بلند خاک، پیکرهای زخمی و اجساد تکه تکه شده دولت مردان را پوشاند. ناگاه شهر در ماتم و بهتی عظیم فرو رفت و چهره های مصمّم و خشمگینِ مردم، با گام های شتاب آلود و مشت های گره کرده، به مقرّ حزب هجوم آوردند و با شعارهای کوبنده نفرت عمیق خود را از دشمنان انقلاب و به ویژه منافقان نشان دادند.

اگرچه قامت هایشان در زیر آوار انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی درهم شکست اما قیامتی ازقامت های یک امت قائم پدید آورد.

آن پیکرهای پاک قطعه قطعه شده، سفره سبز طراوت این نهضت را درتمام خانه ها و کوچه ها و گذرها گسترد.

مقام معظم رهبری در مورد حادثه هفتم تیر سال 1360 می فرمایند: « شاید از همه ابعاد متعددی که این حادثه داشت، این بُعد جالب تر باشد که این حادثه، نشان داد که ضربه های سهمگینی از این قبیل هم حتّی نمی تواند به استحکام بنای جمهوری اسلامی که به ایمان و حضور مردم تکیه کرده است، خللی وارد کند ».

یاد و نام شهدای بزرگ راه آزادی و استقلال ملت رشید ایران خصوصاً شهدای واقعه خونبار هفتم تیر ماه 1360 به ویژه شهید مظلوم آیت الله دکتر بهشتی گرامی باد.